Ik ben dit jaar begonnen met vrijwilligerswerk voor 2 organisaties. En daarnaast nog eens barbecue (bbq) tijdens het bedrijfsuitje en een sporttoernooi. En daarna nog eens een bbq met de vriend van mijn moeder en zijn kinderen. Het viel mij op dat bbq pure psychologie is. Je komt jezelf en je slechte eigenschappen tegen. Maar als je bij de bbq andere collega’s of collega-vrijwilligers observeert, zie je deze bij andere ook. Ik leg het je uit.
Een centrale bbq? Weinig aan het handje.
Bij een centrale bbq is er een bedrijf ingehuurd om niet alleen het vlees te leveren, maar ook het vlees voor alle aanwezigen te bbq-en. Dit soort bbq’s lopen het meest gesmeerd. Iedereen schuift aan en pakt zijn stukkie vlees uit de bak. Het enige gekissebis dat je nog tegenkomt is bijvoorbeeld iemand in de rij die discussie heeft met de betreffende fleishmaster. Dat het vlees niet gaar is. Of juist te gaar met zwarte stukjes. De betreffende fleishmaster staat dan al een uurtje vlees te roosteren, dus die kan nog wel eens wat terugsneren.
Oh en nog een dingetje: als je even wat saus wil bijtanken of een stokbroodje wilt gappen, breek je dan in de rij in? Ik wel, met een verontschuldiging en een lach. Kan best. Zolang je maar niet echt voordringt toch. Maar volgens mij is er echt niemand die sowieso durft voor te dringen. Vooral niet als iedereen hongerig in de rij staat. Die honger uit zich in wat bedrukte en onrustige gezichten. Bijzonder om te observeren. Of zie ik het verkeerd? En heb jij wel eens in een gezellige rij voor de bbq gestaan?
Decentrale bbq? Dan leer je mensen kennen!
Nee, neem nou eens een decentrale bbq. Sorry, ik gebruik graag dure woorden. Bij zo’n bbq is het credo: iedereen pakt zelf rauw vlees van een tafel en let op zijn eigen stukkie vlees op de bbq. En je zorgt er zelf maar voor dat je genoeg eet en niet te veel kletst.
Ok, ik moet eerst even iets opbiechten. Bij mijn eerste vrijwilligersbbq mocht ook iedereen zijn eigen stukje vlees pakken en op de bbq leggen. Geduldig wachtte ik op mijn satéstokje. Wachten, wachten. Ondertussen liet ik rustig het satéstokje dat naast de mijne lag zwart worden. Oh wat was de eigenaresse teleurgesteld toen ze terugkwam en haar zwarte stokje optilde. En ik schaamde mij dat ik niet even sociaal op haar stokje had gelet. Hoeveel moeite is het om even voor het vlees van een ander te zorgen.
En dan de psychologie achter de verdwenen hamburger. Op een gegeven moment laat je zelf de bbq maar even met rust. Je wilt gewoon even lekker kletsen en laat je hamburger onbeheerd achter. En dan na een tijdje als je weer gaat kijken is hij weg. En niemand die bij de bbq staat weet waar hij naartoe is. Ach het is maar een hamburger.. Geen felbegeerd biefstukje of zalmpakketje. Dat zou wat meer pijn doen. Van het luxere vlees en vis wordt namelijk maar een beperkte hoeveelheid geleverd. Iemand die een van de weinige biefstukjes of zalmpakketjes weet te bemachtigen, houdt wel beter oog op de bbq.
Oh ja, nog zo’n vraagstuk: durf jij de beste stukjes vlees uit het vleespakket op te duikelen? Of begin je bescheiden met een worstje? Dikke kans dat bepaalde types ervandoor gaan met het lekkerste vlees of vis. Lesje voor jezelf: schaam je niet om het beste stuk vlees te pakken. Je verdient ook zo’n lekker biefstukje of zalmpje.
Oh nog een tip als je snel je honger wilt stillen: kies dan voor een hamburger. Deze is lekker snel klaar. Ben jij weer net wat gezelliger om mee te praten. Als je door de wijn niet al gezelliger was geworden.
Emancipatie en bbq
Emancipatie bij de bbq? Nou nee.. Daar betrap ik mijzelf op. Tsja, sta je daar als vrouw bij de bbq rond te hangen. In die vleesluchten. Terwijl je toch veel leuker bij de picknicktafel aan het water kunt zitten. Ik ben gewoon verwend. Mijn man doet altijd alle bbq-zaken en ik laat mij heerlijk bedienen met stukjes vlees. En ja, als mijn man er niet is, mis ik een fleishmaster. En na een paar wijntjes, roep ik grappend wie de fleishmaster is. Vaak na een tijdje is er dan toch een man, die zich ontfermt over de bbq. Dat vind ik echt tof en ik hoop dat hij het dan ook wel leuk vindt om de baas van de bbq te zijn. Ik bedank wel altijd als hij alle stukjes vlees omdraait. Of ik breng hem een biertje. Ik ben ook wel eens op een bbq geweest, waar maar 1 man was. Die wierp zich al snel op als baas van de bbq. Tsja al dat geklets van al die vrouwen zal hem misschien wel de keel uithangen. En hij vond het ook leuk om te doen gelukkig.
Maar wellicht zullen er ook mannen zijn die maar in die rol geduwd worden en dat eigenlijk niet fijn vinden. Dus mannen (en vrouwen ook) pas op, als je zo’n bbq-tang in je hand hebt. Mensen kunnen je gaan misbruiken als fleishmaster. Ik heb zelf ook wel eens zo’n ding in mijn hand, maar die geef ik op een gegeven moment wel door.. Te veel verantwoordelijkheden, pfoeh.
Oh trouwens wat betreft emancipatie. Laatst hield opeens mijn man halverwege op met fleishmaster uithangen. Hij en zijn vriend gingen binnen op de bank bier drinken. Ach ja, om mijn bbq-schuld bij andere bbq’s in te lossen, ging ik de laatste stukjes vlees met liefde omdraaien voor de mannen.
En wie neemt het restant aan vlees mee?
Ok, ik geef toe. Helaas komt mijn gierige kant erg naar boven bij bbq’s. Er zijn altijd mensen die zich afmelden. Of er is te veel vlees geleverd. En wat gebeurt daarmee? Weggooien, nee toch zeker! Dat zou vleesvernietiging en kapitaalvernietiging. Je gooit toch geen 20-30 euro aan vlees weg? Gelukkig ben je niet de enige die dat vindt. Samen met nog 2 andere bbq’ers pak je de bakjes waarin het vlees zat erbij. Inpakken maar. De bbq-sausjes kun je misschien beter laten staan. Dan voorkom je dat je druppend in de bus met je bbq-pakket zit… En de dag erna die goeie vriend uitnodiging om mee te bbq-en. En mijn man zit mij dan maar uit te lachen met grapjes over de voedselbank.
En wat als je bij mensen thuis gaat barbecueën?
Ok, nog een laatste belevenis die ik met jullie wil delen. Families en gezinnen zijn gewend aan een bepaalde manier van barbecueën. Bij het ene gezin is er een iemand die achter de barbecue staat en alle stukjes vlees erop legt. Waarna iedereen iets eraf mag pakken. Bij het andere gezin moet je zelf het vlees of de vis aandragen naar de barbecue. En er zit een iemand naast de barbecue die de stukjes omdraait. Je checkt zelf regelmatig bij de bbq hoe het met je stukje vlees gaat. Ik was eens bij een bbq die zo werkte. Alleen had ik het niet zo goed door. Gelukkig kreeg ik zo nu en dan een worstje toegeworpen. Alle lekkere stukjes vlees gingen toen wel aan mij voorbij. Hoe het kwam? Ik ben nog steeds zo verwend met een man die vlees komt brengen.
Ik had even eerder door moeten krijgen hoe de bbq werkte hier. Daarnaast was ik een beetje overdonderd van de snelheid waarmee alles ging. Man wat konden die andere mensen barbecueën! En ik moest er ook nog voor zorgen dat mijn kinderen wat eten binnen krijgen. Tsja, niet elke bbq pakt goed uit. Ach, wat een ellende (not). Er zijn veel ernstige dingen om je druk over te maken. Ik zet de blog dus maar snel online. En dan weer belangrijke zaken doen.